Milonga Club Canning (Buenos Aires)


Klik hier voor hoe het begon
Klik hier voor Once, Stoepjes en Hondenpoep
Klik hier voor Milonga Tango y Tango
Klik hier voor Aan lager wal
Klik hier voor Nachtleven
Klik hier voor Aan het werk
Klik hier voor Bussen en kussen
Klik hier voor Yunga´s en Dulce de Leche
Klik hier voor Bureaucratie en Cactussen
Klik hier voor Van Lomo naar Lama
Klik hier voor Argentijnen in de zandbak
Klik hier voor Orde en regels
Klik hier voor Containers
Klik hier voor Zeeleven
Klik hier voor Piraten
Klik hier voor Panamakanaal

Op zoek naar Juan - III
Milonga Entre Tango y Tango

“Ze is er niet!” hoort hij zichzelf tot zijn schrik hardop constateren.
“Wat bedoel je?” informeert ze.
“Ik geniet zei ik”, corrigeert hij zichzelf. Het was ook te toevallig geweest als hij haar direct op de eerste Milonga tegen zou komen. Daarom woonde ze in Buenos Aires en niet thuis in Peru: om ´s avonds en ´s nachts de tango te dansen op de vele salons. Milonga´s heten die hier. En daarom was hij dus hier.

Ze worden geparkeerd achteraan aan de korte kant van de dansvloer. De lange kanten blijken voor de singles. Aan de ene kant staan de tafeltjes waar de mannen zitten, en aan de andere kant die voor de dames. De leeftijd ligt hoger dan de soms schaarse kleding doet vermoeden. Zwarte plukken okselhaar verraden de geblondeerde “taxi´s”. Geel van boven, zwart van onder zijn die hier namelijk. Als het intermezzo muziekje zijn einde nadert, loopt de man resoluut naar de overkant waar zijn uitverkoren dame hem al verwacht. Dat laat ze via haar oogopslag weten. En met haar waaier. De dansvloer komt in beweging. Prachtig!

Aan de korte kant zit ook de waarschijnlijk oudste Porteño hier aanwezig. Stram, toupet en een lichtblauw oversized colbert dat al minstens twee keer in de mode is geweest. Vanuit zijn speciale plek aan de korte kant van de dansvloer overziet hij “zijn” salon. Achteloos tikt hij nog een pepermuntje in zijn mond. Hij weet hoe ze achter zijn rug roddelen over zijn slechte adem. Het gebeurt nooit direct. Nee, direct is het één en al vriendelijkheid. Kruiperig buigen ze voor hem, schudden ze zijn handen, omhelzen ze hem. Het deert het niet. Hij loopt nooit tevergeefs naar “de overkant”, hij kan zelfs de lange kant oversteken en de jonge dames staan te trappelen om tegen zijn dwingende lichaam gevoelig, bijna flirterig hun draaien te maken. Hij weet ook wel dat die wat mollige dame nog door niemand gevraagd is, maar dat zal hem worst wezen. Hij ziet het muurbloempje uiteindelijk gedesillusioneerd vertrekken.

Hij ergert zich aan de toeristen. Het zijn er gelukkig niet veel. Je herkent ze direct. Komen met mijn tweeën en beginnen direct te dansen. Dat zou een Argentijn nooit doen. De eerste maten, misschien wel de helft van het nummer, zijn bedoeld om te praten, om nader tot elkaar te komen. Telkens weer. Wat ergert hij zich aan het gebrek aan aandacht van die ene daar. Schichtig kijkt hij de hele tijd naar het rode gordijn, alsof hij hoopt dat er een beter iemand binnen komt om met hem te dansen. Terwijl in zijn arme een vrouw ligt die wél haar oksels geschoren heeft. En dan die broek! En die korte sokken.

Met een subtiel gebaar stuurt hij één van zijn vazallen op pad. Vriendelijk gaat het gesprek over koetjes en kalfjes, over mooie Nederlandse vrouwen, of voetbal en dan....over de prachtige tangosokken die hij kan leveren. “Nee je betaalt dezelfde prijs als iedereen, ook de Argentijnen betalen deze prijs” herhaalt hij en herhaalt hij. Maar het plan mislukt, Nederlanders kopen niet impulsief en zeker niet van iemand die alleen bij toeristentafeltjes sokken op tafel legt. Maar kent hij ook een Peruaanse tangodanseres?

Wordt vervolgd

klik hier voor de vorige episode klik hier voor hoe het begon klik hier voor de volgende episode

Home