Op zoek naar Juan - II
Once, Hondenpoep en Stoepjes

Hij geniet van Buenos Aires. Eindelijk weer warme lucht om hem heen en zon op zijn huid. Hij voelt de indringende, gepassioneerde tangomuziek op de straten. Hij ziet Eva ontspannen werken aan hun project zonder afleiding van telefoon of zijn geruzie met blunderende instanties en ziet dat het goed is. In het zonnetje maakt ze een verse fruitsalade met noten. Dat haalt ze bij de winkel om de hoek, waar verschillende soorten cornflakes per gram verkocht worden, net als de vele kruiden en nog veel meer. Alleen de open zakken met brokken honden- en kattenvoer doen vreemd aan in deze delicatessenwinkel. “Hoe gaat het met de Prinses?” informeert de eigenaresse vriendelijk als ze merkt dat ze Nederlanders zijn. Hij antwoordt dat hij haar vorige week nog gesproken heeft over de mazelen van Amalia.

Voor goedkope kleding moet je in Once zijn debatteert hij, maar Eva ziet vooral straten vol met het gebruikelijke spul uit China: toebehoren voor de mobiele telefoon, klein gereedschap en plastic speelgoed. De nieuwste rage is hier plastic visjes die op batterijen voortbewegen. Op elke hoek van de straat zijn ze verkrijgbaar met een afwasteiltje als demonstratiemateriaal. Hij worstelt zijn weg door de massa, achter haar aan. Straten vol smalle en diepe winkels en stalletjes aan weerszijden van de trottoirs. Ze ziet schoenen en kleding; goedkoop inderdaad met dito snit. En ze ziet winkels vol met pastelkleurige prullaria als herinnering aan huwelijk, verjaardag, baby of eerste communie. 40 mini-engeltjes inclusief display of toch de rode hartjes afgezet met wit kant? Brrrr….

Het is niet ontspannend je weg te vinden door Buenos Aires. Zijn radar maakt overuren. Daarmee omzeilt hij de immense hoeveelheden hondenpoep. En dan dat vuilnis en het verkeer!

Het dambordstratenpatroon lijkt in Buenos Aires geprivatiseerd. Ieder huis is verantwoordelijk voor zijn eigen stoepje en dus wisselt om de zes meter het reliëf en de staat van onderhoud van de stoep. Zelfs de weinige straten die geen achterstallig onderhoud kennen, zijn zo onrustig aan de voeten vol onverwachte hoogteverschillen. “Dit krijg je dus als iedereen alleen maar bezig is met zijn eigen stoepje” mijmert Eva filosofisch: “geen doorkomen aan!” om daarna over te gaan tot een concretere zorg van haar: Gerard. Hij is zo in zichzelf gekeerd de laatste tijd, snel prikkelbaar en tegelijk druk, bijna bezeten. Hij kijkt zenuwachtig, schichtig om zich heen, alsof hij op zoek is naar iets. En nu dat panische gedoe over die broek.

50 kg bagage meenemen en dan zonder fatsoenlijke broek zitten? Ze kan er nog kwaad over worden en dat terwijl hij zei de checklist twee keer gecontroleerd te hebben. Mooie reisjournalist; kan niet eens een tas in pakken. Hun eerste reis al had ze deze duistere kant geleerd. Toen reden ze door Madeira zonder te weten waar hun huisje lag of hoe ze het geboekt hadden. Gniffelend denkt ze aan de twee knoflookbollen die ze het land in heeft gesmokkeld onder de spiedende ogen van uniformen en röntgenapparatuur. Wat een angsthaas die man van haar. “Ik ben al zooooovaak de Argentijnse grens gepasseerd ,ik ik ik kan het weten” doet ze hem brommend na in de spiegelende etalage van prachtige tangoschoenen. Wat een paniek om die douaneregels. Een landbouwland dat volle vliegtuigcabines preventief laat desinfecteren met sprays neemt de strijd tegen vreemde beestjes inderdaad wel heel serieus, maar qua stoerheid kan haar “wereldreiziger” nog wel wat van haar leren. Zaten ze met zijn tweeën de laatste broodjes in het vliegtuig naar binnen te schrokken omdat mijnheer bang was voor een boete.

Daar heb je het weer, dat schichtige van hem, bijna manisch opjutterig, we moeten weg en wel nu, op weg naar die Tangosalon, en wel nu...

Wordt vervolgd