HET BURSERPARK
Misschien omdat ik terugfietste van een CoworkFriday, misschien door de recente bijeenkomsten over lege kantoren en winkels, misschien omdat slopen creativiteit bevordert, misschien door de zon, misschien wel alle vier. Ik fietste langs de overblijfselen van de oude schouwburg op het Burseplein en zag het licht.
Op een CoworkFriday werken we niet op onze eigen werkplek. Nee, we verzamelen ons om juist te werken op een kantoorlocatie met 'wildvreemden'. Deze collega's-voor-die-dag zorgen voor een frisse kijk op het werk. Alleen al dat korte gesprekje bij de koffieautomaat verrijkt de kijk op de wereld. Werken op een flexplek doorbreekt tunnelvisies, genereert nieuwe idee‘n; dat is de essentie van een CoworkFriday. Enorm inspirerend. Dat zouden meer mensen moeten doen: ontmoeten. Hou die gedachte even vast. Ik kom er zo op terug.
Ik fietste dus langs het Burseplein. De sloop voor het nieuwe stadskantoor nadert zijn einde. Stof en puin, maar ik zag vooral een prachtige ruimte. Het kwartje viel. Kan dit geen knus stadspark worden? Een groene oase waar je bijvoorbeeld kunt picknicken? Zou dat geen aanwinst voor de bloeiende beleefstad zijn?
Ik fietste door, langs leegstaande panden-op-zoek-naar-nieuwe-bestemmingen. Deventer winkelstad krimpt immers. Dat is een structureel gegeven, slechts tijdelijk versterkt door de crisis. In ŽŽn van die winkelpanden komen flexplekken weet ik. Daar viel het tweede kwartje. Ik zag visioenen van flexplekeilanden door de binnenstad. Na wonen boven, ook werken tussen de winkels. Ambtenaren en bestuurders die letterlijk midden in de samenleving staan. Die tussen en met hun klanten nadenken, werken en feedback krijgen. Tussen de vergaderingen door een frisse wandeling naar een volgend flexstadskantoor, keuvelend over de problemen en kansen van de stad. Het Broederenplein als transparant centrum van overleg? Bedenk eens hoeveel creatieve oplossingen en wederzijds begrip d‡t gaat opleveren.
Het derde kwartje viel bij de Singel. De halflege Rabobank en het leegkomend pand van Natuurmonumenten. Wat een prachtige open panden. Daar zie ik zo de gemeentelijke publieksbalies in verschijnen. Vanaf het station door het Vogeleiland en dan over het water? Zo'n route zal wonderen doen voor gehaaste of chagrijnige bezoekers die nog even moeten wachten op hun paspoort.
Het 'open en verspreide stadskantoor', bedenk eens hoeveel economische spin-off we hiervan gaan krijgen: ruim meer dan die Û 200.000 per jaar waarmee we het nieuwe stadskantoor verantwoorden. (Inter)nationaal zal het vernieuwende Deventermodel over de tong gaan. Van heinde en ver zullen mensen afreizen naar de leukste winkelstad, de ondernemende Hanzestad die leegstand aangrijpt als kans. Met De Waag als verkooppunt van ouderwetse manden vol verse heerlijkheden uit stad en streek voor een picknick in wat dan het Bursepark geworden is? Omgekeerd trekken Deventer bedrijven de wereld in om onze opgebouwde expertise ten gelde te maken: invulling geven aan de Duurzame Maakstad die we willen zijn door goed te willen worden in het recyclen van afgeleefd vastgoed.
Ik weet niet of het kan voor die 64 stadskantoormiljoenen, maar wat ik wel weet: we krijgen ongetwijfeld meer stad voor ons geld.
Geachte Burgemeester, beste Andries. Leiderschap zet stappen ondanks praktische bezwaren van gelopen besluitvorming, voorlopige gunningen aan aannemers of politiek gezichtsverlies. Leiderschap is durven keren, ook op het laatste moment. Leiderschap jaagt dromen na. Ik gaf u mijn droom. Bent u mijn leider?
Deze column is geschreven als open brief aan Burgemeester Andreis Heidema van Deventer. Reacties naar aanleiding van deze column?
Klik hier!