Onderstaand hoofdstuk komt uit "Op Staande voet op Stap"

Over opsommingen en verloven
Madrid, 22 januari, 6u00 's morgens: ik zet voet op het Europese continent na honderdentwaalf dagen. twee graden Celsius, onder nul wel te verstaan, brrrr wat is het hier koud...

Maandag was de laatste nacht in een Latijns-Amerikaans bed dit jaar, euh...laat ik voorzichtig zijn: dit kwartaal, ...deze maand? Na nog een dagje bijkleuren aan de baai van Paratí (Revisited wegens succes) en dan 's avonds in stijl begonnen aan de terugtocht: de nachtbus naar São Paulo. Nu weet Leonie tenminste ook hoe avontuurlijk/vermakelijk een busstation-by-night kan zijn. Heel vroeg zijn we dus op het vliegveld, waar ik Leonie vier uur later op een vlucht naar Rio zet; ze vliegt namelijk met een andere maatschappij dan ik. Het wachten gaat door en ik maak overzichten van de afgelopen honderdentwaalf dagen: twee continenten, zes landen, dertien grenzen, negenentwintig stempels.......

Weer vier uur later maak ik nog net gebruik van de korte rij voor de incheckbalie, voordat bemoeizuchtige passagiers uit de zeer lange rij de aangroei verhinderen. Zij noemen het, gefrustreerd, een illegale rij; ik een slimme. Ieder heeft recht op zijn perceptie van de werkelijkheid en ach, ik heb er moreel recht op: ik ben al zolang op het vliegveld.

Ik verlaat São Paulo met mooi Brazilië in mijn hoofd en letterlijk in mijn armen: Lana, éénendertig, Braziliaanse, woont in Italië, prachtig lichaam in mantelpak. “of ze tegen mijn schouder mag slapen?” Ja, een heer kan dit natuurlijk niet weigeren....En zo heb ik zes uur lang een mooie vrouw in mijn armen, in allerlei liefdevolle houdingen alsof we getrouwd zijn. Het is nu al de mooiste vlucht van mijn leven. En dan heb ik het niet eens over de jaloerse, gefrustreerde, verbaasde blik van de jonge goedgesoigneerde Braziliaan in Armani-pak op stoel 18G. Hij had al een paar keer oogcontact met haar gezocht; al zijn elektronische speeltjes uitgebreid gedemonstreerd, achteloos zijn sieraden vanonder zijn overhemd laten vallen en zeker drie keer op zijn grote, vast dure horloge gekeken: wat doet iemand uit zíjn land, van zíjn lengte, met zíjn opvatting over gepaste reiskleding, handjesvrijend in de armen van zo‘n ongeschoren toerist in T-shirt?  

Lana; geen vriendje in Italië noch in Brazilië: “er zitten alleen lelijke mannen om ons heen”. “Waarom heb jij geen vriendin?”, “Ik val op mannen met jouw haarkleur”, “Jij houdt toch niet van blond?”, “Zit mijn haar goed?”, “Je moet zeker naar Italië komen, naar mijn huis”. “Ik ben een hele goede kok, weet je”. Foto’s van haar moeder, haar huis, haar baby met dezelfde mooie ogen als ik. “Italiaanse mannen deugen niet, het is tijd voor iets anders”. Sterrenbeelden worden gechecked, mijn hand wordt gelezen, mijn mobiel wordt ter plekke in haar mobiel gezet, ik moet zeker bellen....Ik ben verloofd geloof ik?

drieëndertig verschillende hotels, tien keer een tent opzetten, drie hutten en één junglekampement. dertien vluchten. twee camera's, drie petjes, één Renault Clio, twee T-shirts en één versleten rugzak na vijftien jaar trouwe dienst.  

Ruim elfduizend buskilometers, bijna dertigduizend vliegkilometers, een kleine vijfduizend kilometer per boot, dertig kilometer liftend, wat taxiritten, helaas slechts driehonderd treinkilometers en ik weet hier hoeveel honderden kilometers per voet in trekkings of gewoon slenterend door de stad. Laat ik het over die honderdtwintig autokilometers maar niet praten: het hadden er immers twintig meer moeten zijn.  

Van Madrid vlieg ik naar Barcelona en daar - na weer vijf uur wachten - door na Schiphol. Ik reken uit dat ik ruim vier etmalen van de honderdentwaalf dagen wachtend heb doorgebracht: het reisequivalent van jullie files. Het was altijd een leuk frame op www.nu.nl: er zijn op dit moment X filemeldingen. Leonie landt nog geen twee gates naast mij na haar Rio-Lissabon-route. Veertig uur geleden vertrokken we samen via twee totaal verschillende routes om nu nog geen vier minuten van elkaar aan te komen. Toeval bestaat niet. Pa en Ma wachten ons op.

Tijd om terug te blikken? Kan dat al? Teveel hoogtepunten om op te noemen, maar  Antarctica, Galapagos, de trekkings en de stampède in Uruguay zitten er zeker bij; vastgelegd op tachtig fotorolletjes, in dertig nieuwsbrieven....Heb ik dingen geleerd? Ja, bijvoorbeeld dat ik blind kan typen als de letters van het toetsenbord zijn weggesleten (je hebt niet altijd iets te kiezen in een internetcafé), drie leuke kaartspelletjes, de Spaanse grammatica en vooral handige stopwoordjes als Listo en Suerte...  

Dank voor honderdentwaalf dagen interesse, lieve mailtjes en reisgezelschap.

Wordt vervolgd…-nu live -